Niemand van ons krijgt meer te dragen dan hij aankan, dat is een belofte van Onze Lieve Heer. Maar zo nu en dan verbaas je je er toch over dat sommige schouders niet bezwijken.
Elisabeth Ann Bayley is amper drie jaar oud wanneer zij haar moeder verliest. Zij zal haar erg missen. Als zij ouder wordt zoekt zij steun in haar geloof, ze behoort tot de Episcopaalse kerk en leest veel in de bijbel.
Negentien jaar oud trouwt zij met de gefortuneerde William Seton. Samen met haar schoonzuster Rebecca sticht Elisabeth een opvangtehuis voor arme weduwen met kleine kinderen. Een gelukkiger paar dan Elisabeth en William kun je je bijna niet indenken. Ze zijn de koning te rijk met hun vijf kinderen. Maar dan slaat het noodlot genadeloos toe.
Schoonvader Seton die weduwnaar was, overlijdt. William en Elisabeth krijgen niet alleen de zorg voor de zeven jongere kinderen, maar ook voor de zaak. Laat die nou tot overmaat van ramp failliet gaan.

Genoeg leed voor een mensenleven zou je zeggen. Maar er komt meer. William krijgt tuberculose en moet op doktersadvies een zeereis maken. Samen met Elisabeth en hun oudste dochter Anna vertrekken ze naar zakenvrienden in Italië.
Wanneer ver van huis, in Pisa, William op 7 november 1803 sterft, stort Elisabeths wereld in. Zij heeft slechts één troost: William, bij wie het allemaal nooit zo diep gezeten had, sterft in groot geloof. Bovendien zorgt de familie Filicchi erg goed voor haar.
Nooit eerder had zij een katholieke kerk van binnen gezien, nu komt zij er dagelijks. Ze komt diep onder de indruk van het geloof van wie zij eerder als de "anti-christ" beschouwde. Het ene vooroordeel over katholieken sneuvelt na het andere.
Als protestantse bidt zij bij Maria in wie zij in haar grote nood een moeder vindt, die zij nooit eerder heeft gehad.
Wanneer zij, eenmaal terug in Amerika, in de kille protestantse Kerk de warme troost van de katholieke Kerk mist, staat haar besluit vast: zij wil Christus ontmoeten in de Eucharistie.
Op 25 maart 1805 doet zij, 31 jaar oud, haar eerste H. Communie.

Door de nood gedwongen - zij heeft immers kinderen voor wie gezorgd moet worden - sticht zij met hulp van aartsbisschop John Carrol van Baltimore een katholieke meisjesschool. Als snel sluiten verscheidene vrouwen zich bij Elisabeth aan en samen tillen zij de opvang en het onderwijs van katholieke wezen en armen in Amerika van de grond. Ze willen hun gemeenschap een plaats geven in de Kerk en besluiten te gaan leven volgens de Regel van de H. Vincentius á Paulo.Ze vragen het moederhuis in Frankrijk om zusters om hen te vormen. Groot is hun vreugde als zij een brief ontvangen waarin de komst van drie religieuzen wordt aangekondigd. Maar het blijkt een dode mus, de zusters komen niet, keizer Napoleon Bonaparte wil het niet.
Ondertussen treden ook Elisabeths dochter Anna en haar katholiek geworden schoonzusters Cecilia en Harriët in.
De Heer vindt dat Elisabeths schouders nog wel wat kunnen dragen: een goed jaar later sterft Cecilia en nog een half jaar later Harriët. Twee jaar later sterft ook haar dochter Anna. Zij mag op haar sterfbed, 12 maart 1812, als eerste haar geloften afleggen. De anderen doen dit pas een jaar later.
In 1817 moet Elisabeth nog een dochter aan de Heer teruggeven: Rebecca.

Als een grote heilige sterft Elisabeth Ann Seton op 4 januari 1821 aan tuberculose, ze is dan 46 jaar oud. De beker is leeggedronken.
Op 14 september 1975 wordt zij door Paus Paulus VI heilig verklaard.
Haar gedachtenis is 4 januari. (Romeins Martyrologium, blz. 98).

Bron: Katholiek Nieuwsblad